Paul schrijft: Ik heb vanaf mijn 14^e tot 25^e intensief geroeid en dacht even dat ik zo weer in een roeiboot, beter nog, een skiff zou kunnen stappen.

Daar dacht de roeivereniging anders over.

In de jaren 90, inmiddels 50 jaar geleden en met een patatconditie, melde ik me bij een Amsterdamse roeivereniging om weer lekker in een Skiff het water op te kunnen. Na enige ballotage en voorzien van de nieuwste roeikleding schreef ik, wachtend op de mij toegewezen ‘begeleider’, een prachtige Stämpli af in het grote afschrijfboek. Helemaal verkeerd, volgens mijn, inmiddels gearriveerde kompaan. Ik had daar geen certificaat voor! Certificaat??? Ik heb jaren wedstijden geroeid in alles en nog wat en dat verleer je niet. Maar nee, ik moest eerst beginnen in een veteranenacht en dan starten met het halen van een reeks, inmiddels door verenigingen ingevoerde, certificaten. Het zou mij maanden kosten om in een eenpersoons roeiboot te mogen roeien, laat staan in de skiff die ik in gedachten had. Na drie maanden elke zaterdag, voor mijn gevoel in mijn eentje, een acht voortgesleept te hebben hield ik het voor gezien.

Tien jaar later…

begon het toch weer te kriebelen. Met bovenstaande verenigingservaring in gedachten ging ik op zoek naar een eigen skiff die ik, net als een surfplank, makkelijk op de auto zou kunnen vervoeren zodat ik op allerlei mooie plekjes zou kunnen roeien. Het werd een leuke zoektocht…. Wordt vervolgd.